(function() { (function(){function b(g){this.t={};this.tick=function(h,m,f){var n=f!=void 0?f:(new Date).getTime();this.t[h]=[n,m];if(f==void 0)try{window.console.timeStamp("CSI/"+h)}catch(q){}};this.getStartTickTime=function(){return this.t.start[0]};this.tick("start",null,g)}var a;if(window.performance)var e=(a=window.performance.timing)&&a.responseStart;var p=e>0?new b(e):new b;window.jstiming={Timer:b,load:p};if(a){var c=a.navigationStart;c>0&&e>=c&&(window.jstiming.srt=e-c)}if(a){var d=window.jstiming.load; c>0&&e>=c&&(d.tick("_wtsrt",void 0,c),d.tick("wtsrt_","_wtsrt",e),d.tick("tbsd_","wtsrt_"))}try{a=null,window.chrome&&window.chrome.csi&&(a=Math.floor(window.chrome.csi().pageT),d&&c>0&&(d.tick("_tbnd",void 0,window.chrome.csi().startE),d.tick("tbnd_","_tbnd",c))),a==null&&window.gtbExternal&&(a=window.gtbExternal.pageT()),a==null&&window.external&&(a=window.external.pageT,d&&c>0&&(d.tick("_tbnd",void 0,window.external.startE),d.tick("tbnd_","_tbnd",c))),a&&(window.jstiming.pt=a)}catch(g){}})();window.tickAboveFold=function(b){var a=0;if(b.offsetParent){do a+=b.offsetTop;while(b=b.offsetParent)}b=a;b<=750&&window.jstiming.load.tick("aft")};var k=!1;function l(){k||(k=!0,window.jstiming.load.tick("firstScrollTime"))}window.addEventListener?window.addEventListener("scroll",l,!1):window.attachEvent("onscroll",l); })();

M. Bakri Musa

Seeing Malaysia My Way

My Photo
Name:
Location: Morgan Hill, California, United States

Malaysian-born Bakri Musa writes frequently on issues affecting his native land. His essays have appeared in the Far Eastern Economic Review, Asiaweek, International Herald Tribune, Education Quarterly, SIngapore's Straits Times, and The New Straits Times. His commentary has aired on National Public Radio's Marketplace. His regular column Seeing It My Way appears in Malaysiakini. Bakri is also a regular contributor to th eSun (Malaysia). He has previously written "The Malay Dilemma Revisited: Race Dynamics in Modern Malaysia" as well as "Malaysia in the Era of Globalization," "An Education System Worthy of Malaysia," "Seeing Malaysia My Way," and "With Love, From Malaysia." Bakri's day job (and frequently night time too!) is as a surgeon in private practice in Silicon Valley, California. He and his wife Karen live on a ranch in Morgan Hill. This website is updated twice a week on Sundays and Wednesdays at 5 PM California time.

Thursday, September 05, 2024

Mengenang August 31, 1957

 Mengenang 31 Ogos 1957

M. Bakri Musa

 

Saya masih dalam Tingkatan Dua (Tahun Persekolahan Lapan) di Sekolah Tuanku Muhammad, Kuala Pilah, bila Persekutuan Tanah Melayu mencapai kemerdekaan daripada Britain dalam tahun 1957. Pada jam satu saat lepas tengah malam pada hari Sabtu 31 Ogos, bendera Union Jack diturunkan dan bendera negara baharu dinaikkan buat kali pertamanya. Peristiwa bersejarah itu berlangsung di Padang Kelab Selangor, Kuala Lumpur, satu tempat yang digemari oleh kaum penjajah.

 

            Pengisytiharan dan upacara yang rasmi penuh dengan kemegahan berlaku pada waktu pagi di Stadium Merdeka yang baru dibina. Hujan lebat yang singkat pada pagi itu melambatkan sedikit permulaan upacara tetapi itu tidak melemahkan suasana gemilang.

 

            Kembali kepada saya, selain daripada belajar di sekolah Inggeris, ibu bapa saya juga telah melanggan untuk saya akhbar harian The Straits Times. Mereka berdua guru sekolah Melayu tetapi mengetahui kepentingan Bahasa Inggeris, walau pun itu berkait dengan penjajahan.

 

            Pengarang rencana kegemaran saya pada masa itu ialah Vernon Bartlett. Saya hairan bahawa seorang dari kaum penjajah tidak takut langsung untuk mengutuk dengan kerasnya kerajaannya sendiri. Dalam budaya kita itu dianggap khianat dan dihukum dengan sewajarnya. Perdana Menteri Anwar Ibrahim sendiri tentu sedar atas keadaan pahit itu.

 

       Saya mula membaca karangan Bartlett melalui bapa saya. Dia melanggan akhbar harian Utusan Melayu yang sekarang sudah tidak ada lagi. Penyunting akhbar harian tersebut mempunyai kebijaksanaan yang luar biasa untuk menterjemahkan ulasan Bartlett yang bernas ke Bahasa Melayu. Itu mencerminkan pandangan jauh dan luas mereka, amat berbeza daripada rakan sejawat mereka sekarang yang syok sendiri dan dibutakan oleh semangat kebangsaan mereka yang terlalu.

 

            Melalui Bartlett saya sedar tentang keadaan buruk yang menimpa banyak negara yang baru merdeka. Presiden Sukarno tidak habis menggesa rakyat Indonesia supaya mengakap dan memakan tikus, dan dengan itu sekali gus menyelesaikan dua masalah yang besar, yakni serangan tikus dan kekurangan makanan daging di kalangan rakyat. Contoh yang lebih hebat ialah rusuhan besaran di benua India selepas sahaja ia merdeka.

 

            Bapa saya pernah mengejek dengan bersorak “Mencakar” menggantikan “Merdeka.” Dia berhati-hati membuat demikian supaya tidak didengari dengan jelas. Mencakar sebab itulah nasib yang menanda kebanyakan rakyat negara yang baru merdeka.

 

            Ibu saudara saya Kamariah, seorang ahli UMNO (United Malay Nationalist Organisation), yakni parti yang menerajui Merdeka, telah dengan teliti mengaturkan sewa bas untuk membawa sekumpulan penduduk kampung ke Kuala Lumpur untuk menyaksikan peristiwa bersejarah itu. Seperti yang dijangkakan, minatnya tinggi dan oleh itu dia telah menempahkan dua tiket khas untuk ibu bapa saya.

 

            Beliau terperanjat apabila ibu bapa saya enggan bersama seolah menolak pelawaan itu saolah Itu bersempadan dengan tidak patriotik. Mereka bagaimanapun berjaya menggoyangkan alasan saat akhir: tiada pengasuh. Sebenarnya mereka tidak berhasrat untuk menjadi sebahagian daripada keganasan ngeri yang terlalu biasa yang sering dikaitkan dengan peristiwa sedemikian.

 

            Petang itu menjelang Merdeka, ibu bapa saya dengan pasti memberi amaran kepada kami supaya tidak keluar rumah. Mereka juga telah menimbun makanan dan keperluan lain, untuk berjaga-jaga.

 

            Kami mempunyai radio. Jadi malam itu saya dan abang saya terpaku pada set kami dengan bunyi suara yang direndahkan. Apa yang kami dengar hanyalah laungan “Merdeka!” yang tidak berkesudahan.

 

 

Keesokan harinya ibu bapa saya berasa lega kerana tiada apa yang tidak diingini berlaku. Kerisauannya ialah kerana pada awal minggu dia telah mendengar perbualan di kalangan penduduk kampung tentang bagaimana mereka akan menyerbu banglo mewah di atas bukit yang diduduki oleh kaum penjajah. Kepada penduduk kampung itulah maknanya Merdeka, mengambil balik harta dari pada kaum penjajah dan di serak kepada rakyat Bumi.

 

            Ayah saya tidak menyalahkan mereka dari khayalan mereka. Jika itu akan berlaku, yakinlah bahawa ramai ada orang lain yang mendahului mereka, seperti puak diraja dan mereka yang kemudiannya dipanggil UMNOPutras yang akan mendapat habuan terlebih dahulu.

 

            Pada suatu hari beberapa tahun selepas Merdeka, emak saudara saya datang ke rumah kami. Dia meminta untuk melihat akhbar harian Utusan Melayu. Dia selalu berbuat demikian kerana ingin melihat gambar sahaja kerana dia buta huruf, seperti yang ramai di kampung, terutamanya wanita. Oleh sebab itu terkejut saya apabila dia bersorak dalam loghat negeri, “Den dah boleh baco!”

 

            Makcik saya adalah penerima kelas pendidikan dewasa kerajaan baharu yang berkembang dengan pesat. Bukan itu sahaja. Dalam jarak tujuh batu antara kampung saya dan TMS, tidak kurang enam sekolah rendah baharu sedang dibina. Ibu bapa saya juga melihat perubahan. Walaupun mereka berdua pernah ke Maktab Perguruan semasa sebelum perang, mereka kini didedahkan kepada teknik pengajaran dan falsafah pembelajaran moden melalui kursus ulangkaji yang disediakan.

 

            Bagaimana kerajaan boleh mencari dana untuk membiayai pembangunan tersebut? Baharulah ibu bapa saya menyedari bahawa kerana negara kini bebas dan merdeka, wang yang dulunya dihantar ke Britain kini disimpan di dalam negara. Ini bersama-sama dengan keputusan bijak kerajaan baharu sebelum ini untuk mengadakan Perjanjian Pertahanan bersama dengan Britain memastikan bahawa kita akan terhindar daripada kos memerangi pemberontakan komunis yang masih aktif. Sebaliknya, ramai yang beranggapan bahawa perjanjian merdeka itu hanyalah satu gaya sulit untuk mengekalkan kawalan British, dan kemerdekaan yang berikutnya hanyalah satu penipuan.

 

            Sejak itu ibu bapa saya menyokong Merdeka. Bagi mereka, inilah maknanya kemerdekaan, peluang untuk melabur untuk kemajuan rakyat. Rakyat adalah aset yang paling berharga untuk sesuatu negara.

 

            Itu juga hasrat dan doa saya untuk Kerajaan Madani pada Ulang Tahun Kemerdekaan ke-67 ini–melabur untuk kebaikan rakyat.

 

Diadaptasi daripada memoir pengarang, “Cast From The Herd: Memories of Matriarchal Malaysia” (2016).

 

0 Comments:

Post a Comment

<< Home